ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ & ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ (www.lifo.gr)
Και η τελευταία τρύπα έχει τον dj της. Και οποιοσδήποτε μπορεί να ξημερωθεί Dj, αρκεί να υπάρχει κάποια αντίληψη περί μουσικής, γρήγορο Internet, αρκετές γνωριμίες και η γνώση του να πατάς το play την ώρα που χρειάζεται.
Quentin, Palov, Untitled, Black Athena, Chevy, Blue Lagoon, Tareq, Oh yeah, She and Her, Bodj, Bad Spencer, Panorama David, Nteibint, Amateurboyz, Armani Had a Softer Touch, Teardrops, Dynamons, Jimmy Jib... Ονόματα που ακούγονται στην πόλη, εμφανίζονται στο timeline του facebook, κυκλοφορούν σε αφίσες και κάνουν την Αθήνα να μοιάζει με προάστιο της Χώρας των Θαυμάτων. Μπορεί να συνέβαινε πάντα, μπορεί ανέκαθεν να ζούσαν ανάμεσά μας, μπορεί να συμβαίνει παντού, μπορεί πολλά πράγματα, αλλά η Αθήνα είναι η πόλη που πιθανότατα έχει τους περισσότερους επαγγελματίες και μη επαγγελματίες DJs αναλογικά με τον πληθυσμό της. Εκτός από τα μπαρ και τις καφετέριες (από νωρίς για το φρεντεσπρέσο ή για τα πρώτα ποτά), θα βρεις ανθρώπους να βάζουν μουσική σε κομμωτήρια, θέατρα, σινεμά, γιαουρτάδικα, σε μαγαζιά με ρούχα και σε εμπορικά κέντρα. Κάθε χώρος θέλει τη μουσική του. Τόσο αγαπάμε αλήθεια τη μουσική εμείς οι Αθηναίοι, ώστε κάθε μπαρ και ποτάδικο της πόλης από Τετάρτη και μετά οφείλει να έχει έναν DJ; Μερικά έχουν κάθε μέρα. Αυτό, για παράδειγμα, δεν συμβαίνει σε πόλεις όπως το Βερολίνο, που φημίζεται για τη νύχτα του αλλά και για τους δισκοθέτες του, όπου στα περισσότερα μπαρ δισκοθέτης είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής..
Καταρχάς, σε παγκόσμιο επίπεδο το σούπερ κλαμπ υπάρχει μεν, αλλά δεν είναι του συρμού. Οι μικροί, «αγαπησιάρικοι» χώροι είναι αυτοί που κυριαρχούν. Έτσι, τα μπαρ δεν είναι κλαμπ, αλλά δεν είναι και μπαρ ακριβώς, γιατί θέλουν και να εξυπηρετούν αυτούς που θέλουν να βγουν και να χορέψουν. Ο Mr Statik, επαγγελματίας DJ στην Αθήνα και στο εξωτερικό, δεν το βρίσκει και τόσο παράξενο: «Σε πρόσφατο ταξίδι στο Λονδίνο για σχεδόν έναν μήνα, πρόσεξα ότι και η τελευταία pub-wanna be bar/club του Dalston είχε proper DJ set up. Είναι σημείο των καιρών. Έχοντας , βέβαια, πει αυτό, δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλοί εξυπνάκηδες στην Ευρώπη που θα έστηναν αυθαίρετα "Boiler Nights"».
Ο επί χρόνια συντάκτης για τα θέματα της νύχτας στο περιοδικό «Αθηνόραμα», Χρήστος Καρράς, εξηγεί πως «το DJing δεν προϋποθέτει μεγάλη επένδυση σε δίσκους για να το ξεκινήσεις. Αρκεί να έχεις το "ψώνιο" με τη μουσική, μια σύνδεση στο internet, όρεξη και χρόνο για να ακούς. Επιπλέον, εδώ και αρκετά χρόνια, για κάθε μπαρ που κλείνει στην Αθήνα ανοίγουν άλλα δύο. Ταυτόχρονα, λιγοστεύουν εκείνα τα οποία δεν επενδύουν σε resident DJs και σε μία συγκεκριμένη μουσική, ενώ πληθαίνουν τα "event-άδικα", που φιλοξενούν διαφορετικό πάρτι κάθε βράδυ, ποντάροντας στην προσωπική επιρροή των DJs μέσα από προσωπικές γνωριμίες ή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Διάφοροι μαγαζάτορες με τους οποίους επικοινώνησε η LifΟ συμφωνούν με τα παραπάνω. Πολλές φορές επιλέγουν έναν DJ που τους ταιριάζει μεν κάπως μουσικά, αλλά πάνω απ' όλα, για διάφορους λόγους, έχει ένα μεγάλο κύκλο γνωριμιών και... «θα φέρει κόσμο». Ο DJ, εκτός από το να βάζει μουσική, είναι και PR-ίστας. Οφείλει να φτιάχνει events στο facebook, να καλεί όσο πιο πολλούς μπορεί και να δημιουργεί ένα buzz γύρω από τη βραδιά του. Έτσι, με την πληθώρα των επιλογών και των πάρτι που υπάρχουν κάθε εβδομάδα, δεν μπορεί να επιβιώσει κάποιος που έχει απλά έναν resident. Άσχετα με το γεγονός ότι ο resident μπορεί να είναι πολύ καλύτερος στη δουλειά του.
Μια μέρα ρώτησα έναν επαγγελματία DJ (αυτόν που ζει δηλαδή μόνο από αυτό) αν αντιμετωπίζει με βδελυγμία το γεγονός ότι ένας δημοσιογράφος, όπως εγώ, κάνει πάρτι και διαλέγει μουσική. Μου είπε το εξής: «Άνθρωπος που έχει κάποια σχέση με τη μουσική κι έχει παίξει πάνω από πενήντα φορές με σταθερό ρυθμό, μπορεί να ονομάζεται DJ» - κάπως σαν ορισμός. Ο Mr Statik πιστεύει πως ο «καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει τις μουσικές τους ανησυχίες». Τραπεζικοί υπάλληλοι, διαφημιστές, άπειροι δημοσιογράφοι και ραδιοφωνικοί παραγωγοί, τραγουδιστές, μουσικοί, ποδοσφαιριστές, όλοι σχεδόν οι γραφίστες, μηχανοδηγοί και άλλα πολλά επαγγέλματα έχουν εκφράσει τις μουσικές του ανησυχίες στις αθηναϊκές κονσόλες. Η αγορά εργασίας της νύχτας μπορεί να παραμένει μεγάλη, αλλά ο χρόνος, όπως σε όλα σχεδόν τα πράγματα, είναι αυτός που θα δείξει ποιοι θα μείνουν στο κουρμπέτι και ποιοι θα διαλέγουν μουσική μόνο για τον εαυτό τους. Μέχρι τότε, ας φιλτράρουμε τα events στο facebook και ας χαμογελάμε σε κάθε τοπικό DJ που προσπαθεί να γεμίσει το βράδυ μας με ενδιαφέρουσες μουσικές. Άλλωστε, ο πολύς ανταγωνισμός φέρνει νομοτελειακά καλύτερη ποιότητα.
Πηγή: www.lifo.gr
original post: http://www.lifo.gr/mag/features/3670
Και η τελευταία τρύπα έχει τον dj της. Και οποιοσδήποτε μπορεί να ξημερωθεί Dj, αρκεί να υπάρχει κάποια αντίληψη περί μουσικής, γρήγορο Internet, αρκετές γνωριμίες και η γνώση του να πατάς το play την ώρα που χρειάζεται.
Quentin, Palov, Untitled, Black Athena, Chevy, Blue Lagoon, Tareq, Oh yeah, She and Her, Bodj, Bad Spencer, Panorama David, Nteibint, Amateurboyz, Armani Had a Softer Touch, Teardrops, Dynamons, Jimmy Jib... Ονόματα που ακούγονται στην πόλη, εμφανίζονται στο timeline του facebook, κυκλοφορούν σε αφίσες και κάνουν την Αθήνα να μοιάζει με προάστιο της Χώρας των Θαυμάτων. Μπορεί να συνέβαινε πάντα, μπορεί ανέκαθεν να ζούσαν ανάμεσά μας, μπορεί να συμβαίνει παντού, μπορεί πολλά πράγματα, αλλά η Αθήνα είναι η πόλη που πιθανότατα έχει τους περισσότερους επαγγελματίες και μη επαγγελματίες DJs αναλογικά με τον πληθυσμό της. Εκτός από τα μπαρ και τις καφετέριες (από νωρίς για το φρεντεσπρέσο ή για τα πρώτα ποτά), θα βρεις ανθρώπους να βάζουν μουσική σε κομμωτήρια, θέατρα, σινεμά, γιαουρτάδικα, σε μαγαζιά με ρούχα και σε εμπορικά κέντρα. Κάθε χώρος θέλει τη μουσική του. Τόσο αγαπάμε αλήθεια τη μουσική εμείς οι Αθηναίοι, ώστε κάθε μπαρ και ποτάδικο της πόλης από Τετάρτη και μετά οφείλει να έχει έναν DJ; Μερικά έχουν κάθε μέρα. Αυτό, για παράδειγμα, δεν συμβαίνει σε πόλεις όπως το Βερολίνο, που φημίζεται για τη νύχτα του αλλά και για τους δισκοθέτες του, όπου στα περισσότερα μπαρ δισκοθέτης είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής..
Καταρχάς, σε παγκόσμιο επίπεδο το σούπερ κλαμπ υπάρχει μεν, αλλά δεν είναι του συρμού. Οι μικροί, «αγαπησιάρικοι» χώροι είναι αυτοί που κυριαρχούν. Έτσι, τα μπαρ δεν είναι κλαμπ, αλλά δεν είναι και μπαρ ακριβώς, γιατί θέλουν και να εξυπηρετούν αυτούς που θέλουν να βγουν και να χορέψουν. Ο Mr Statik, επαγγελματίας DJ στην Αθήνα και στο εξωτερικό, δεν το βρίσκει και τόσο παράξενο: «Σε πρόσφατο ταξίδι στο Λονδίνο για σχεδόν έναν μήνα, πρόσεξα ότι και η τελευταία pub-wanna be bar/club του Dalston είχε proper DJ set up. Είναι σημείο των καιρών. Έχοντας , βέβαια, πει αυτό, δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλοί εξυπνάκηδες στην Ευρώπη που θα έστηναν αυθαίρετα "Boiler Nights"».
Ο επί χρόνια συντάκτης για τα θέματα της νύχτας στο περιοδικό «Αθηνόραμα», Χρήστος Καρράς, εξηγεί πως «το DJing δεν προϋποθέτει μεγάλη επένδυση σε δίσκους για να το ξεκινήσεις. Αρκεί να έχεις το "ψώνιο" με τη μουσική, μια σύνδεση στο internet, όρεξη και χρόνο για να ακούς. Επιπλέον, εδώ και αρκετά χρόνια, για κάθε μπαρ που κλείνει στην Αθήνα ανοίγουν άλλα δύο. Ταυτόχρονα, λιγοστεύουν εκείνα τα οποία δεν επενδύουν σε resident DJs και σε μία συγκεκριμένη μουσική, ενώ πληθαίνουν τα "event-άδικα", που φιλοξενούν διαφορετικό πάρτι κάθε βράδυ, ποντάροντας στην προσωπική επιρροή των DJs μέσα από προσωπικές γνωριμίες ή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Διάφοροι μαγαζάτορες με τους οποίους επικοινώνησε η LifΟ συμφωνούν με τα παραπάνω. Πολλές φορές επιλέγουν έναν DJ που τους ταιριάζει μεν κάπως μουσικά, αλλά πάνω απ' όλα, για διάφορους λόγους, έχει ένα μεγάλο κύκλο γνωριμιών και... «θα φέρει κόσμο». Ο DJ, εκτός από το να βάζει μουσική, είναι και PR-ίστας. Οφείλει να φτιάχνει events στο facebook, να καλεί όσο πιο πολλούς μπορεί και να δημιουργεί ένα buzz γύρω από τη βραδιά του. Έτσι, με την πληθώρα των επιλογών και των πάρτι που υπάρχουν κάθε εβδομάδα, δεν μπορεί να επιβιώσει κάποιος που έχει απλά έναν resident. Άσχετα με το γεγονός ότι ο resident μπορεί να είναι πολύ καλύτερος στη δουλειά του.
Μια μέρα ρώτησα έναν επαγγελματία DJ (αυτόν που ζει δηλαδή μόνο από αυτό) αν αντιμετωπίζει με βδελυγμία το γεγονός ότι ένας δημοσιογράφος, όπως εγώ, κάνει πάρτι και διαλέγει μουσική. Μου είπε το εξής: «Άνθρωπος που έχει κάποια σχέση με τη μουσική κι έχει παίξει πάνω από πενήντα φορές με σταθερό ρυθμό, μπορεί να ονομάζεται DJ» - κάπως σαν ορισμός. Ο Mr Statik πιστεύει πως ο «καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει τις μουσικές τους ανησυχίες». Τραπεζικοί υπάλληλοι, διαφημιστές, άπειροι δημοσιογράφοι και ραδιοφωνικοί παραγωγοί, τραγουδιστές, μουσικοί, ποδοσφαιριστές, όλοι σχεδόν οι γραφίστες, μηχανοδηγοί και άλλα πολλά επαγγέλματα έχουν εκφράσει τις μουσικές του ανησυχίες στις αθηναϊκές κονσόλες. Η αγορά εργασίας της νύχτας μπορεί να παραμένει μεγάλη, αλλά ο χρόνος, όπως σε όλα σχεδόν τα πράγματα, είναι αυτός που θα δείξει ποιοι θα μείνουν στο κουρμπέτι και ποιοι θα διαλέγουν μουσική μόνο για τον εαυτό τους. Μέχρι τότε, ας φιλτράρουμε τα events στο facebook και ας χαμογελάμε σε κάθε τοπικό DJ που προσπαθεί να γεμίσει το βράδυ μας με ενδιαφέρουσες μουσικές. Άλλωστε, ο πολύς ανταγωνισμός φέρνει νομοτελειακά καλύτερη ποιότητα.
Πηγή: www.lifo.gr
original post: http://www.lifo.gr/mag/features/3670
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου